Het is bijna alweer een jaar geleden dat ik in de schoolbanken heb gezeten en ik kon meteen merken dat ik er niet geheel meer in paste. En dan bedoel ik het letterlijk want ze hebben niet echt rekening gehouden voor een Nederlandse jongen die 1,90 meter lang is. Dat maakt mij trouwens ook de langste jongen van de klas (als ik het goed heb). 
De week begon erg verwarrend, want ik had niet verwacht dat het totaal anders zou zijn dan een westers land. Niet alleen de levensstijl maar ook dingen lezen. Bijna alles is in schrift geschreven of gedrukt, dus veel soep kon ik er niet van maken (nu nog steeds niet, maar sommige dingen kan ik nu wel lezen en vertalen). In begin was ik dan ook erg nerveus omdat bijna niemand hier Engels spreekt en verdwalen kon dus ook zomaar gebeuren. De eerste dag ben ik met mijn ‘nieuwe mama’ naar een winkelcentrum gegaan en hebben we wat boodschapjes bij de Saty gedaan. Serieus ik keek mij de ogen uit. Niet alleen is het super druk maar waar je ook kijkt er hangen een hoop posters, je hoort allerlei geluiden van reclames en in welke winkel je ook komt je ziet overal gadgets en van die kleine frutsels. Helaas was ik vergeten om er foto’s van te maken, net zoals vandaag bij een aantal winkels zoals een DVD-shop waarbij ze een hele afdeling hebben met hentai en normale porno DVD’s. Wat trouwens erg duur is daar (bijna alles eigenlijk wel); DVD’s. Het is ook nog eens erg oorverdovend als je zo’n gadget winkel komt omdat er overal wel een TV-scherm staat met een of andere reclame erop. 
Maar goed om weer even verder te gaan nadat ik geshopt had, ben ik meteen weer op mijn futon een dutje wezen doen omdat ik nog steeds een jetlag had. 
Dag twee zoals je dat kon noemen en de eerste echte dag was dan ook voorbij. De volgende dag ben ik weer voor het eerst naar school geweest sinds een jaar zoals ik al eerder schreef.
En daar moet ik bij bekennen dat ik sinds maandag weer sinds 10 jaar ( 
) weer dagelijks aan het fietsen ben omdat het treinstation 10 minuten hier vandaan is. De eerste dag was ik dan ook hopeloos verdwaald omdat ik de weg terug niet kon vinden en heb ik de halve stad/dorp van Itabashi gezien. 
Eenmaal toen ik in de trein zat ging als vanzelf, want het systeem wat ze daar gebruiken is erg goed moet ik zeggen. Je kan namelijk heel gemakkelijk alle treinlijnen gemakkelijk van elkaar onderscheiden omdat ze namen en kleuren hebben. En tijden zijn niet net zoals Nederland belangrijk omdat ze om de 10 minuten rijden. Het is trouwens wel echt een chaos in de morgen en ook als je nog eens tijdens spitsuur ’s middags terug gaat dan is het een echte sport om in én uit de trein te komen. Bomvol zit hij dan. Je kan geen stap meer voor- of achteruit doen en zelfs niet eens draaien omdat je vast staat. Gelukkig kan ik bijna altijd wel zitten omdat mijn trein begint bij het station waar ik opstap. Het is ook erg leuk om te zien hoe het duw- en trekwerk aan zijn gang gaat zodra er meer stops zijn gemaakt. 
En om even een indruk te maken wat men doet in de trein en dan kom ik uit bij 3 dingen en meer gebeurt er ook niet in de trein (dus praten ook (bijna) niet):
- Slapen / ogen dicht doen
- Met de (high-tech klap, inclusief decoratief koortje) telefoon SMS’en of een spelletje doen
- Manga lezen
Echt prachtig dat treinreizen. Wat mij ook opviel was dat ik erg interessant schijn te zijn, want waar ik ook kom, ik wordt overal wel aangekeken (totdat ik het zie en ze weer van zich af gaan kijken 
). Zo werd ik van de week aangehouden door de politie om mijn fiets te controleren of er een sticker op zat (alle fietsen zijn namelijk geregistreerd en hebben een naam en nummer erop staan). Waarschijnlijk dacht hij dat ik hem gestolen had. 
Nadat hij mij gegroet had en ik hem vroeg hij of ik Japans kon spreken. Uiteraard kan ik nog steeds vrij weinig dus we gingen in het Engels verder. Naja tot zover hij Engels kon. 
We raakte aan de praat en vroeg of het mijn fiets was en niet veel later begon hij best wel persoonlijk te worden omdat hij waarschijnlijk erg nieuwsgierig was geworden. Wat de meeste Japanners zijn (nadat ze je kennen of beginnen te leren kennen). Hij vroeg wanneer ik in Japan aan was gekomen en of ik het leuk vond. Nu vraag je natuurlijk af wat is er persoonlijk aan? Niet echt veel maar wel de volgende vraag; vind je Japanse meisjes / vrouwen leuk? 
Prachtig nietwaar? Ik ben echt dol op Japan en het Japanse volk. Ze zijn namelijk erg aardig en nieuwsgierig. Ook al kunnen ze bijna geen Engels of ze verstaan het wel, maar kunnen het niet spreken ze proberen je altijd te helpen. Zo heb ik op die manier meerdere keren deze week eten besteld en een treinpas aangevraagd. Ze zijn erg geduldig en de meesten zijn ook nog eens erg grappig (en soms erg direct)! Net als onze sensei (lerares), een les is namelijk nog nooit zo leuk geweest omdat Japanners gevoel leggen in wat ze zeggen en het ook met gezichts- en lichaamsuitdrukking laten zien.
Ik zie dat ik weer een beetje teveel aan het typen ben, dus ik zal het maar weer eens gaan afronden. In het fotoalbum staan een aantal foto’s van sakura (cherry blossom), sumo-worstelen, winkelstraten en die dingen… 
Ow wacht heel even voordat je naar het album gaat. Wil toch nog één ding kwijt en dat de WC. Prachtige uitvinding hier in Japan, echt waar!! Als je voor het eerst hier naar de WC gaat, dan schrik je kapot zodra je op de bril gaat zitten omdat die namelijk verwarmd is. Ja echt waar, geen idee waarom maar ik was serieus verbaasd toen ik er de eerste keer erop ging zitten. Er zitten ook iets van 16 knopjes op en naast de WC om waarschijnlijk de onderkant van je bipsje te wassen en nog een opties die zeer waarschijnlijk een of rare functie heeft. 
Ik heb mij er nog niet op gewaagd om op één van de knopjes te drukken, maar zal het zeker nog een keer gaan doen als ik de moed ervoor heb (of teveel heb gedronken). De afzuiging gaat trouwens ook automatisch aan zodra je op de bril gaat zitten. Echt prachtig, bijna elk apparaat in huis heeft wel een of ander kastje met tig aantal knopjes. Net als de prachtige sprekende koelkast of de futuristische auto waarbij je geen 3 knopjes hebt en een kleine sleutel, neen een zowaar bijna volledige afstandbediening die je gewend bent bij je TV met knopjes zoals deuren te openen en die dingen. Echt geniaal. Vind het erg prachtig hier! 
Ow en de tweede ow, in mijn vorige bericht had ik het over BNN en had ze even een mail gestuurd en gevraagd wat ze hier in Japan deden en dit was de reactie:
Hee Rick,
Bedankt voor je mail. De filmploeg is nu in Japan voor de opnames van het nieuwe seizoen Spuiten en Slikken op reis.
Het is nog niet precies bekend wanneer dit wordt uitgezonden, maar sowieso zijn alle uitzendingen van BNN op www.bnn.nl terug te kijken!Veel plezier en succes in Japan,
Met vriendelijke groet,
Lisanne
Eigenlijk zijn er nog wel meer dingen te vertellen, zoals welke interessante personen ik tegen ben gekomen de afgelopen week. Maar ik houd het hier maar bij, van het weekend zal ik vast wel weer nieuwe blog-stof bijkomen omdat ik naar een wedstrijd ga en het nachtleven ga induiken met een (Japanse) vriendinnetje. Druk, druk en nog eens druk… 
Nog even snel een foto van mijn host familie (jaja nu stop ik echt 
):
Maar eigenlijk wilde ik het daar niet over gaan hebben omdat ik iets veel leukers te vertellen heb. Want toen ik comfortabel in mijn stoeltje had plaats genomen zag ik ineens een filmploeg voorbij lopen in de gangpad. En op een gegeven moment zag ik een bekende Nederlander voorbij komen. De meesten zullen hem wel niet kennen maar hij werkt toch wel bij één van de betere omroepen van Nederland. Het was namelijk Dennis (geen idee hoe die van achteren heet) van BNN. Je kent hem vast wel van 
Weer kon ik alles op gaan zoeken en meneer vertrouwde net als zijn voorganger ook niet echt en moest ook nog even mijn zakken nazoeken of ik geen verboden spulletjes bij had. 
Nee helaas niet omdat ik opgehaald zou worden op het vliegveld door de school, zat ik daar meer dan een uur te wachten omdat het uiteindelijk bleek dat de kerel bij de verkeerde gate stond in plaats van degene waar ik uit zou komen. Na een paar keer gebeld te hebben met de school en de homestay kreeg ik niemand te pakken. Wel een mooie voicemail waarbij Japans, Chinees, Arabisch, Vries en nog een aantal talen die te horen was en ik niet kon verstaan, waar is belangrijkste voertaal van de wereld; Engels?
