Iedereen vraagt zich vroeg of laat weleens af of hij of zij wel de juiste keuze in het leven gemaakt heeft of je het misschien in het verleden anders had willen doen. Ikzelf denk dat elke keuze die gemaakt is, de juiste is. Voor de omgeving kan het helaas weleens anders uitvallen, alleen de keuzes die gemaakt zijn, maakt wel de persoon hoe hij of zij op dat moment is. 
In het begin waren er dan ook een hoop verbaasd dat ik zo’n verre reis ging maken en dat ook nog eens voor een langere periode. Zelf was ik in het begin nogal nerveus over alleen reizen en of ik het zoiets wel alleen aankon. Ik denk als je ooit wilt gaan reizen en voor een langere periode dat je zeker moet gaan. Je komt namelijk altijd wel andere reizigers tegen. Zo heb ik de afgelopen tijd met Duitsers, Japanners, Fransen en met een Nederlandse gereisd. Samen reizen heeft natuurlijk zijn voordeel, zoals dat je met gezelschap bent en alles in kosten kan delen. Alleen het heeft ook een grote nadeel en dat is dat de culturen erg verschillen. En zo dacht ik ook dat als ik met een Nederlandse zou reizen dat het probleem opgelost zou worden, maar ook daar zit een groot verschil in doen en laten. Je ziet iemand namelijk voor 24 uur per dag en dat 7 dagen in de week, tenminste als je dat volhoudt met de persoon… 
Dat is denk ook een beetje de nadeel aan deze reis, er is niet echt een ‘buddy’ die je van thuis kent waar je mee kan reizen. Aan de andere kant zou het ook mis kunnen lopen omdat je net als met de anderen 24 uur per dag ziet. Daar komt ook nog eens bij dat mijn (vakantie)vriendinnetje, ik zal daarbij ook even de naam en gegevens vrijgeven voor de nieuwsgierigen onder ons ( 
) ; Saeko (21 jaar oud en is Japans) binnenkort teruggaat naar Japan (en ook die cultuur wil ik meer met mijn eigen ook zien in de toekomst omdat die zoveel anders is dan onze westerse). Dus eigenlijk wil ik mijn patroon zoals ik het noem gaan veranderen. Het is nu namelijk de bedoeling om binnenkort mijn auto te verkopen en met een beetje geluk aan het eind van februari naar Nieuw Zeeland te vertrekken om daar een maandje of 2 te verblijven. Wat ik daarna ga doen is hoogst waarschijnlijk terugkeren naar Nederland. Ik heb hier de afgelopen maanden erg naar mijn zin gehad en ik denk ook dat ik alles gedaan heb wat Australië mij te bieden heeft. Reizen waardeer ik nu ook meer dan ooit en ik wil dan ook zeker in de toekomst meer landen gaan bezichtigen en als het kan weer voor een langere periode ervan tussen te gaan. Als het goed is ga ik in de zomer dan ook in Spanje naar de bull-running festival (tenminste als de gelegenheid er is) en verblijf ik een tijdje in Frankrijk (vlakbij de grens van Spanje) bij een Franse die ik een tijd geleden heb ontmoet. Wat zeker is, dat ik nog een keer terug wil keren in Australië want net als Tasmanië –waar ik nu maar eens over ga hebben want anders raak jullie aandacht waarschijnlijk kwijt of misschien heb ik dat al gedaan 
— is het een prachtig stukje natuur en cultuur om van dichtbij mee te maken.
De tweede helft van Tasmanië was eerlijk gezegd iets minder dan de eerste helft. Mijn route was met de klok mee, dus van noord (midden), oost, zuid, west. De oostkust was dan ook qua bezienswaarderigheden ook een stuk aantrekkelijker dan de westkust. Het noorden en zuiden is meer gericht op steden, dus dat is meer van hetzelfde. 
Eigenlijk heb ik dan ook niet zo heel veel te vertellen over de westkust behalve dat er toch wel twee plekken zijn om te vermelden en de eerste is Queenstown waar ik twee dagen ben geweest. Als je daar aankomt kom je regelrecht in een vallei terecht. Het dorp is dan ook omsingeld met bergen en het uitzicht is dan ook echt prachtig als je over het dorp heenkijkt. Maar omdat het in de westkust ligt zoals ik zei was het uitzicht dan ook echt het enige wat leuk was aan Queenstown. Het dorp lijkt wel zo’n verlaten goudstadje dat je kent van Western films. Het eerste wat je dan ook te horen krijgt als je een supermarkt binnenloopt dat ze je van harte welkom heten en of je er wilt komen wonen omdat ze de inwoners wel kunnen gebruiken. 
De laatste dag in Tasmanië was ook niet echt om naar huis te schrijven, want ik werd ziek tijdens de laatste avond en het werd tijdens de zeevaart alleen maar erger. Het was namelijk stormachtig en ik werd misselijk en mijn maag ging na tijdje keren. 
Hé bah Rick kan je dat niet voor je laten? Jaja ik zal niet verder in details gaan! Na een paar dagen was ik dan ook weer de oude.
Er is wel een plek wat zeker de moeite waard was om te zien in de westkust en dat was The Cape. Dat is een uitzicht op hoger gelegen stuk dat je de gelegenheid geeft om de velden en stranden (inclusief oceaan) te bekijken. En dat was zeker wel de moeite waard om te bekijken, want zoals je op de foto’s kan zien was het echt prachtig! 
Nu is het tijd om een koper te vinden voor mijn auto en als ik nog tijd over heb dan ga ik nog even naar het midden/noorden van Australië om daar de bekende rotsen te bekijken. Als ik niks spannends mee maak deze week zal ik deze invullen met de Blue Mountains en Canberra want daar heb ik nog een aantal foto’s van liggen en daar kan ik zeker nog wat over vertellen want op één van de foto’s sta ik gekleed als een Australische generaal en piloot van de tweede wereld oorlog… 
Ook de wegen zijn erg smal, ik vond het in de andere states al smal, maar Tasmanië slaat echt alles, je hoeft maar een verkeerde beweging te maken met je stuur en ligt in de berm of in de vallei. Dat is eigenlijk ook wel jammer omdat je bijna nergens kan stoppen om even een foto van het uitzicht te maken omdat het gewoonweg niet kan… 
