Nog een paar weekjes te gaan en ik zal aan mijn volgende reis gaan beginnen. Om precies te zijn zal ik over 3 weken mijn eerste stap in Japan gaan zetten. Sinds deze week zijn alle voorbereidingen voor Japan allemaal afgerond en daar komt nog eens bij dat ik erg veel zin heb gekregen om weer te gaan reizen (en dus erg gemist hebt de afgelopen weken). 
De periode dat ik ernaar toe ga is ook erg goed getimed. De lente is dan namelijk net begonnen en met een beetje geluk ben ik er net op tijd bij om de Sakura (cherry blossom) van dichtbij te kunnen bewonderen. 
Op 3 april (om 19.00 uur) zal mijn vliegtuig vertrekken van Schiphol en zal ik de volgende dag om 13.25 uur op het Narita vliegveld van Tokyo landen. Nu is er nog een tijdverschil van 8 uur, maar zodra de zomertijd hier in gaat is er nog ‘maar’ een verschil van 7 uur.
Wat kan ik verwachten van Japan? Ten eerste is het een Aziatisch land, dus niet alleen de taal(schrift) is totaal anders maar ook de gewoontes die ze daar hebben zijn niet te vergelijken met de Nederlandse gewoontes of als je het algemeen wilt houden, met de Westerse cultuur. Het lijkt me dan ook erg leuk om dit alles van dichtbij mee te maken. En dat zal ik dan ook zeker van dichtbij doen omdat ik de eerste twee maanden ondergebracht wordt bij een gastgezin en alles goed kan aanschouwen hoe de cultuur daar precies in elkaar zit. Het is trouwens niet de enige reden waarom ik voor een gastgezin heb gekozen, het is namelijk ook erg handig om Japanse spraak (en schrift) te oefenen in het gezin. Van de week kreeg ik nog een lief mailtje van mijn ‘nieuwe moeder’:
HELLO!THANK ｙｏｕ ｆｏｒ your mail.I am your host mother. my name is yachiyo. we have 2 sons. thier name is DAIKI and KOUKI.daiki is 7 years. kouki is 5 yeass old. they learns soccor english and KALATE. My husband’ name is Nobuhiro. he is busy for work. we are looking forward to meeting you too. see you soon!
Die twee maanden zal ik dan niet alleen de taal leren en de cultuur opsnuiven bij het gezin, maar ik zal ook proberen om de natuur weer vast proberen te leggen op mijn camera. Het is nog de vraag of ik een derde maand eraan vast plak. Omdat Japan één van de duurste landen is van Azië. Natuurlijk zal ik wel proberen om het maximale uit mijn visum te halen, dus als het mogelijk is, dan zal ik dat ook zeker doen. 
Stiekem heb ook een kleine planning in gedachte wat ik daar precies wil gaan zien en doen de aankomende maanden. En sta dus ook te trappelen (zoals ik hierboven al een keer schreef) om weer te gaan reizen! Ik zal het dan ook hierbij gaan laten en over een paar weken zien jullie vanzelf wel weer een nieuw berichtje verschijnen, net voordat ik ga. En vanaf die tijd zal er weer van tijd tot tijd een verhaaltje verschijnen met foto’s die ik net als voorheen in het fotoalbum zal gaan zetten.
Alvast bedankt voor alle reacties die eraan zitten te komen en veel lees plezier de aankomende tijd.
Rick. 
Vandaar dat ik dus de ferry gepakt heb. Nadeel hieraan is wel dat het stukken duurder is dan met het vliegtuig te gaan en de ferry doet er zo’n 11 uur om er te komen. Alleen het grote voordeel hieraan is dat je de oceaan kan bewonderen, inclusief de zonsondergang en zonsopgang op zee. Uiteraard is het hartstikke handig om je eigen auto bij de hand te hebben in Tasmanië omdat zoals je hierboven kan lezen, is dat ik nogal veel achter het stuur heb gezeten. In Tasmanië is het niet veel anders… het is veel reizen, maar door het vele reizen zie je wel een hoop van het kleine (bijna net zo groot als Nederland, dus klein? Misschien qua Australische begrippen wel) eiland. Alleen is het wel wennen dat de dorpen hier erg klein zijn. De populatie is gemiddeld zo’n 700 inwoners met als grootste ‘stad’ 200.000 inwoners en als je dat vergelijkt met Nederland dan kan je wel zeggen dat Nederland overbevolkt is met 17 miljoen mensen. In Tasmanië wonen namelijk iets van 500.000 mensen.
En doordat het zo klein qua inwoners is, kan je ook bijna nergens tanken. Zo kwam ik van de week bijna zonder benzine te staan omdat er binnen een straal van 200 km geen tankstation te bekennen was (ook geen dorpen trouwens)! 
Ook de wegen zijn erg smal, ik vond het in de andere states al smal, maar Tasmanië slaat echt alles, je hoeft maar een verkeerde beweging te maken met je stuur en ligt in de berm of in de vallei. Dat is eigenlijk ook wel jammer omdat je bijna nergens kan stoppen om even een foto van het uitzicht te maken omdat het gewoonweg niet kan… 
