Ben eindelijk na een paar uur gekloot eindelijk op de plaats van bestemming gekomen. Zit er nu net een uurtje of wat en ik heb alweer een hoop te vertellen. Zal ik dan maar bij het begin beginnen en langzaam aan naar het eind toegaan? Ach waarom niet? 
De reis begon erg goed. De vliegtuig vertrok namelijk netjes op tijd en de Japanners weten hoe je een vliegtuig in moet richten en hebben in tegenstelling tot de Australiers door meer beenruimte te creëren en toch zou je verwachten dat Aziaten kleiner zijn. Dus iets klopt er niet. 
Maar eigenlijk wilde ik het daar niet over gaan hebben omdat ik iets veel leukers te vertellen heb. Want toen ik comfortabel in mijn stoeltje had plaats genomen zag ik ineens een filmploeg voorbij lopen in de gangpad. En op een gegeven moment zag ik een bekende Nederlander voorbij komen. De meesten zullen hem wel niet kennen maar hij werkt toch wel bij één van de betere omroepen van Nederland. Het was namelijk Dennis (geen idee hoe die van achteren heet) van BNN. Je kent hem vast wel van spuiten en sl try before you die. Waarschijnlijk gaan ze in de loop van de week of weken ergens in Japan filmen en zal het binnen een maandje of twee wel op de buis gaan verschijnen. Dus houdt BNN in de gaten. 
Eigenlijk begon het gemuddle (alhoewel het BNN verhaal eigenlijk ook wel onder de categorie Muddle valt) het eerste moment dat ik mijn eerste stap door de douane wilde zetten. Ze haalde mij namelijk eruit omdat ik het adres niet wist van de school waar ik naar toe ging en dus niet mijn visum wilde geven. Ze zegt tegen me dat ik anders maar de naam van de school dan op moest schrijven. Dus ik doe dat mooi, zegt ze; ken ik niet. Even later komt er een andere douane-ambtenaar naar me toe of ik even uit de lijn wilde stappen en mee wilde gaan naar een kantoor. Ik weer het gehele verhaal uitgelegd dat ik het adres niet wist en toch wilde hij mijn visum nog niet geven omdat ik maar twee maanden wil studeren en met een beetje geluk de derde maand nog even rond kan gaan kijken. Een Nederlander heeft namelijk de mogelijkheid om Japan binnen te treden voor 90 dagen zonder een visum. Eigenlijk zou je dan ook geen probleem verwachten, want als ik alleen reizen had ingevuld (en dus ook geen adres had) dan was ik er waarschijnlijk meteen door gegaan. Maar nee ze wilden nog even moeilijk doen. Gelukkig had ik de documenten nog wel op mijn kleine laptopje staan en liet het adres zien. Na vijf minuten was het visum verstrekt en kon ik na een dik half uur weer verder (wel trouwens na enige kopieerwerk van mijn vliegticket, paspoort en die dingen omdat ze me nog niet vertrouwde waarschijnlijk 
).
En dat verder bleek al snel weer te stoppen bij een tweede controle (nadat ik mijn tas opgehaald had). Daar gingen ze nog een keer vragen naar het adres omdat ze het oude formulier aan mij hadden terug gegeven en niet de nieuwe. 
Weer kon ik alles op gaan zoeken en meneer vertrouwde net als zijn voorganger ook niet echt en moest ook nog even mijn zakken nazoeken of ik geen verboden spulletjes bij had. 
Maar vanaf toen ging je snoepreisje toch weer a-okay? 
Nee helaas niet omdat ik opgehaald zou worden op het vliegveld door de school, zat ik daar meer dan een uur te wachten omdat het uiteindelijk bleek dat de kerel bij de verkeerde gate stond in plaats van degene waar ik uit zou komen. Na een paar keer gebeld te hebben met de school en de homestay kreeg ik niemand te pakken. Wel een mooie voicemail waarbij Japans, Chinees, Arabisch, Vries en nog een aantal talen die te horen was en ik niet kon verstaan, waar is belangrijkste voertaal van de wereld; Engels?
Om er snel even een plottwist van te maken ging het vanaf toen wel weer soepeltjes. De taxichauffeur die overigens gordijntjes en een of andere stripboek met naakt getekende vrouwen (hentai) in zijn kofferbak had, zijn bekleding was versierd met tafelkleedjes en rood vloerkleedje op achtervloer hadden liggen (dat waarschijnlijk de rode loper moest voorstellen) en waarschijnlijk een hele bus toiletspray leeg had gespoten ging ik op weg naar het huis waar ik aankomde tijd zal gaan verblijven. Voordat ik binnen mocht treden was ik totaal vergeten om mijn schoenen uit te doen en met de eerste stap dat ik wilde zetten in het huis kreeg ik in het Japans met een stemverhoging iets te horen. Ik wist meteen dat ik mijn schoenen uit moest trekken. 
Sindsdien heb ik met mijn ‘nieuwe moeder’ even gepraat (voor zover het ging omdat mijn Japans net zo goed is als jullie Chinees 
) en een leuk spelletje gedaan met de kinderen.
En dat was het eigenlijk wel voor vandaag van wat er allemaal gebeurd is, ow wacht ik had daar trouwens ook nog gegeten en dat is me toch lekker, dat Japans. Dat wil ik voortaan wel vaker eten. Wacht even dat zal ook wel gebeuren de aankomende tijd denk ik… 
Wat ik eigenlijk nog even moet doen van de week is VanDale eens gaan mailen van de week en kijken of ze muddle toe willen voegen aan het Nederlandse woordenboek. Iets in de trend van: Muddle ~ een fraai verhaal dat de moeite waard is om te bloggen.
Binnenkort zal ik even wat cultuur, natuur en foto’s posten. Nog even geduld want dit is pas mijn eerste dag. 
