Af en toe heb ik het gevoel dat ik terecht ben gekomen in een of andere slechte film script. Zo had ik dat destijds in Australië met de bosbranden en nu weer met het onderstaande verhaal wat ik gisteravond meegemaakt heb in Japan. 
Gisteravond lag ik net in bed en hoorde ineens geschreeuw van buiten uit komen. Mijn eerste gedachte was dat de buren weer eens (luidruchtig) hun daad aan het uitvoeren waren maar al snel wist ik dat het dit keer iets anders was. Het geschreeuw werd namelijk heftiger en af en toe werd het ondersteunt door gehuil. Dus ik deed de schuifdeur open van de slaapkamer om te horen of ik het bij het goede eind had dat er iets gaande was buiten. Nadat ik even geluisterd had, bleek dat ik niet bij het verkeerde eind zat en dus niet aan het dagdromen was. Snel ging ik naar de kamer toe om vervolgens naar buiten te gaan om te kijken wat er aan de hand was en of ik kon helpen.
De hostvader was op dat moment net thuis gekomen en was met zijn hobby bezig (zijn vissen aan het bekijken). Ik zeg tegen hem dat er buiten iemand aan het schreeuwen en aan het huilen is. Zegt hij tegen mij; komt het van het park vandaan? Geen idee, zeg ik tegen hem, maar ik ga even kijken wat er aan de hand is.
Dus ik ging naar buiten toe en uiteraard was het geschreeuw en gehuil net gestopt. Maar om zeker van te zijn dat het niet terugkwam bleef ik heel even wachten. Niet lang erna komt de hostvader naar buiten. In eerste instantie dacht ik dat hij naar buiten kwam om te kijken/helpen maar die illusie ging snel voorbij nadat hij de noodles wagen aanhield en een portie noodles bestelde!(?) Echt ik begreep niks van zijn actie… 
Maar voordat ik mij er druk over kon maken begon het gehuil weer en kon ik de locatie achterhalen. Uiteindelijk bleek het niks anders te zijn dan een ordinaire relatie/huwelijks probleem. Alleen de onbegrip die ik eraan over heb gehouden is niet te bevatten. Niemand, maar dan ook niemand deed ook maar iets die over de straat aan het wandelen was. Voor hetzelfde geld was er iets ernstig gebeurd. Ik zou mijzelf nooit hebben kunnen vergeven als er iets ernstig gebeurd was en had kunnen ingrijpen.
Toevallig wist ik dat zoiets vaker voorkomt in Japan (met geweld, aanranding, enzovoorts). En het schijnt zo te zijn dat ze niet ingrijpen omdat ze op dat moment te bang zijn om maar iets te ondernemen. Maar ik kan het niet begrijpen. Japanners hebben namelijk zo’n groot eergevoel en respect voor anderen. Alleen als het op zoiets aankomt dan kijken ze de andere kant op?
Maar goed om weer even verder te gaan nadat ik geshopt had, ben ik meteen weer op mijn futon een dutje wezen doen omdat ik nog steeds een jetlag had. 
Dag twee zoals je dat kon noemen en de eerste echte dag was dan ook voorbij. De volgende dag ben ik weer voor het eerst naar school geweest sinds een jaar zoals ik al eerder schreef.
) weer dagelijks aan het fietsen ben omdat het treinstation 10 minuten hier vandaan is. De eerste dag was ik dan ook hopeloos verdwaald omdat ik de weg terug niet kon vinden en heb ik de halve stad/dorp van Itabashi gezien. 
Eenmaal toen ik in de trein zat ging als vanzelf, want het systeem wat ze daar gebruiken is erg goed moet ik zeggen. Je kan namelijk heel gemakkelijk alle treinlijnen gemakkelijk van elkaar onderscheiden omdat ze namen en kleuren hebben. En tijden zijn niet net zoals Nederland belangrijk omdat ze om de 10 minuten rijden. Het is trouwens wel echt een chaos in de morgen en ook als je nog eens tijdens spitsuur ’s middags terug gaat dan is het een echte sport om in én uit de trein te komen. Bomvol zit hij dan. Je kan geen stap meer voor- of achteruit doen en zelfs niet eens draaien omdat je vast staat. Gelukkig kan ik bijna altijd wel zitten omdat mijn trein begint bij het station waar ik opstap. Het is ook erg leuk om te zien hoe het duw- en trekwerk aan zijn gang gaat zodra er meer stops zijn gemaakt. 
En om even een indruk te maken wat men doet in de trein en dan kom ik uit bij 3 dingen en meer gebeurt er ook niet in de trein (dus praten ook (bijna) niet):
). Zo werd ik van de week aangehouden door de politie om mijn fiets te controleren of er een sticker op zat (alle fietsen zijn namelijk geregistreerd en hebben een naam en nummer erop staan). Waarschijnlijk dacht hij dat ik hem gestolen had. 
Nadat hij mij gegroet had en ik hem vroeg hij of ik Japans kon spreken. Uiteraard kan ik nog steeds vrij weinig dus we gingen in het Engels verder. Naja tot zover hij Engels kon. 
We raakte aan de praat en vroeg of het mijn fiets was en niet veel later begon hij best wel persoonlijk te worden omdat hij waarschijnlijk erg nieuwsgierig was geworden. Wat de meeste Japanners zijn (nadat ze je kennen of beginnen te leren kennen). Hij vroeg wanneer ik in Japan aan was gekomen en of ik het leuk vond. Nu vraag je natuurlijk af wat is er persoonlijk aan? Niet echt veel maar wel de volgende vraag; vind je Japanse meisjes / vrouwen leuk? 
Ik heb mij er nog niet op gewaagd om op één van de knopjes te drukken, maar zal het zeker nog een keer gaan doen als ik de moed ervoor heb (of teveel heb gedronken). De afzuiging gaat trouwens ook automatisch aan zodra je op de bril gaat zitten. Echt prachtig, bijna elk apparaat in huis heeft wel een of ander kastje met tig aantal knopjes. Net als de prachtige sprekende koelkast of de futuristische auto waarbij je geen 3 knopjes hebt en een kleine sleutel, neen een zowaar bijna volledige afstandbediening die je gewend bent bij je TV met knopjes zoals deuren te openen en die dingen. Echt geniaal. Vind het erg prachtig hier! 
):
