Deze week staat in teken van de Golden Week. Daarbij zijn een aantal feestdagen ingepland voor de Japanse bevolking, zo was de ouder keizer op 29 april jarig en 5 mei is een dag voor de kinderen (ook wel bekend als jongensdag). De ‘Golden Week’ is wel verkeerd overgenomen door buitenlanders omdat de meesten denken dat het een gehele week vrij is. Maar dat blijkt niet zo te zijn. In totaal hebben de Japanners maar hooguit 3 dagen vrij en niet meer… 
Voor mij is de gouden week een mooie gelegenheid (geweest) om een aantal plekken te bezichtigen en bewonderen. In Tokyo zelf zou je bijna niet verwachten dat ze stukken groen hebben omdat het immers de grootste stad ter wereld is. Maar na een aantal parken bezocht te hebben denk ik er nu wel anders over. Ze gaan er ook graag heen om even uit te rusten van al het harde werken of om met de gehele familie even er tussen uit te gaan.
De eerste dag van de gouden week ben ik met de hostfamilie naar een of andere aardbeien boerderij kas gegaan waarbij men, zoals je al zou verwachten aardbeien kan kopen, maar dat was niet het enige wat je daar kon doen. Het is namelijk een traditie om met de familie daar naar toe te gaan en de aardbeien zelf te plukken en op te eten. En uiteraard wie het meesten opgegeten heeft staat dan voor 5 minuten in de belangstelling. Ikzelf had er op die dag maar liefst 61 aardbeien gegeten en kreeg dan ook na een poosje buikpijn… 
Gelukkig ging het snel over op rommelen van de maag omdat aardbeien schijnbaar niet echt vullen. Na wat gegeten te hebben zijn we daarna naar een of ander park gegaan waarbij kinderen zich uit kunnen leven op de speeldingen die daar aanwezig zijn.
De dagen erna ben ik zelf op pad geweest en de eerste plek waar ik ben geweest is de oude vakantie plek van de oude keizer (van voor WOII). De oude snoepert had hierbij een aantal tuinen, vijvertje en een aantal beschaafde optrekjes in het drukke Tokyo laten bouwen. Helaas hebben ze na de oorlog de helft opnieuw moeten reconstrueren omdat de tuinen en optrekjes voor een gedeelte verwoest waren door bombardementen.
Tijdens mijn weg naar buiten (het keizerlijke gedeelte was namelijk afgezet en je moest ervoor betalen) kwam er een wachter naar mij toe en gaf mij wat pinda’s in mijn hand en begon raar te fluiten en niet lang erna kwamen de mussen (tenminste dat denk ik 
) naar mijn hand gevlogen om er wat uit te pikken. De beste man had nog een heel verhaal opgehangen van de vogels en van wat ik er begreep, dat ze meestal erg bang en bescheiden zijn en dat ze bijna nooit naar een hand toe vlogen en bij mij was het wel 3x. Volgens mij was ik op dat moment zijn persoonlijke held. 
Een ander iets wat ik bezocht heb de afgelopen tijd is de 2e grootste tempel van Japan. En dat kon je niet alleen zien maar ook merken. Er waren toeristen in overvloed. Niet alleen buitenlanders (wat trouwens erg gek is om te zien omdat ik nu na een maand het ook erg vreemd vind om niet-Aziatische mensen te zien) maar ook Japanners zelf. Bij de tempel zijn een aantal kleinere gebouwen die omgeven is door een kleine tuin.
De laatste plek waar ik ben geweest deze week is een of andere park wat een plek is voor jongeren en mode(+?) Japanners. Je ziet dan ook rock mensen of manga (stripfiguren) gerelateerde personen rond lopen. Daarnaast zijn er nog andere activiteiten die ze in het park doen zoals kendo ( 
) en muzikanten ( 
) die in het park aanwezig zijn.
Later meer… heb namelijk nogal wat (84!!) foto’s dat ik met jullie wil delen en de Golden Week is nog niet voorbij, vandaar dat ik deze (‘minimale’) bericht tussendoor doe. 
Ow en nog een leuk detail, de Japanners staan hier serieus voor een nieuwe (mode) winkel gerust een paar straten (ja je leest het goed: straten) in de rij om naar binnen te mogen. En je zou zeggen dat het maar voor één dag is dat er zo’n rij staat, neen het is een paar dagen dat er zulke rijen staan… 
) hebben we lam gegeten, wat in Australië hetzelfde is als een varkensvlees eten in Nederland. Want varkensvlees is niet zo heel bekend hier, maar wel lam wat in veelvoud over de toonbank gaat. Net als dat de supermarkten meer en meer vers voedsel in de schappen hebben liggen en veel variatie van alles wat er te krijgen is. Alleen kaas is niet wat je kaas kan noemen. Het is te vergelijken met plastic kaas dat je kan krijgen bij de 
) maar hier is het heel normaal. De State Library of Victoria is de grootste bibliotheek in Melbourne (waar ik nu ook dit verhaaltje aan het typen ben, omdat internet gratis toegankelijk is 
) waarbij de scholieren en andere mensen die graag willen lezen gaan hier naartoe om te studeren of om gewoon rond te kijken/lezen in de ruimtes die ervoor beschikbaar zijn gesteld.
