Geen idee waarom, maar de afgelopen paar maanden in Australië zijn niet alleen gek genoeg voorbij gevlogen maar ook wat ik allemaal mee heb gemaakt klinkt net alsof ik in een roman of een of andere Hollywood film terecht ben gekomen… 
Zo ook de afgelopen dagen naar mijn verjaardag toe en de verjaardag zelf. Ik had mijn laatste berichtje “De zwarte wereld deel III” (automatisch) vrij laten komen op 21 februari en had hem dus al eerder geschreven dan de dag zelf. Want op die dag begon het namelijk een nieuw verhaal. Alhoewel het was de vrijdag de 20e om ongeveer 23.00 uur dat het begon. Ik was namelijk bij mensen thuis waarvan de vrouw hoog zwanger was en haar water brak tijdens de nacht van 20 en 21 februari. Het ging daarna nogal gehaast en chaotisch omdat de station wagon (mijn oude auto 
) de tank bijna leeg was, niks ingepakt was en het dichtstbijzijnde ziekenhuis iets van 50 km van hun huis vandaan is. Daarnaast ging haar man nog even snel douchen voordat ze naar het ziekenhuis gingen… 
De vrouw was ook nog eens doodsbenauwd over de geboorte omdat ze de laatste keer een nabloeding had gehad van het 2e kind.
Uiteindelijk was het dan toch zover dat ze naar het ziekenhuis gingen en niet lang erna (ik dacht in totaal van 2,5 uur en na 1 uur nadat ze in het ziekenhuis waren) was de baby geboren en alles ging vanzelf en erg vlot. In de tussentijd had ik wat vrienden en familie op de hoogte gebracht met de status van de geboorte. Het leuke hiervan is, naast dat er nieuw persoon op de wereld is gebracht (en één dag voor mijn verjaardag) dat het een meisje is geworden. Ze hebben namelijk al 2 jongens en hoopten dat het 3e kind een meisje zou worden. En dat is uiteindelijk ook uitgekomen. De naam of het meisje is Jaiya Mila Dey. En volgens de deskundigen (huisvrouwen) lijkt het een erg klein kindje, maar volgens het gewicht schijnt het weer boven het gemiddelde te zitten (iets van 8 á 9 pond).
Dezelfde dag ben ik nog op bezoek geweest na iets van 2 uur geslapen te hebben en verbazingwekkend was de moeder topfit te noemen. Ze zag er goed uit en was helemaal niet uitgeput zoals je zou verwachten en meestal ziet. Wel zag het meisje er nogal paars uit en was haar voorhoofdje ietsje gekneusd omdat de geboorte nogal snel ging, maar de dag(en) erna was de paarse kleur alweer weggetrokken.
Op mijn verjaardag zelf was het dus een dubbel feest (de geboorte werd gevierd met een BBQ) en een tiental mensen waren aanwezig. Het gekke van het feest zelf was dat ik niet alleen jarig was en dat de baby een dag ervoor geboren was, maar ook vriendin van de zus van de moeders kant is precies op dezelfde dag als mij jarig (alleen dan 2 jaar jonger). 
Nu kun je dus eigenlijk wel stellen dat dit en het andere wat ik allemaal mee heb gemaakt nogal niet alledaags te noemen is en daar zal het ook niet bij blijven omdat er daarna nog wat anders gebeurd is en dat is dat ik voor de tweede keer voor de bosbranden heb moeten evacueren. Eigenlijk was het een beetje een dag van vreugde en verdriet. Het feest was namelijk erg gezellig en op een gegeven moment sloeg het feest ineens over op snel alles opruimen, inpakken en snel met de auto’s het dorp uitvluchten… 
Nadat alles ingepakt was, werd aan mij gevraagd of ik een busje wou besturen omdat het voor de vrouw net allemaal teveel werd (en nu 3 auto’s hebben) en dus nog wat andere bestuurders nodig hadden om de gepakte spullen ergens anders te krijgen. Gelukkig had ik niet al teveel gedronken en was ik dus nog steeds in staat om een voertuig te besturen. En konden we bij een aantal vrienden van hun blijven die een half uur van ze vandaan wonen.
Op de dag dat ik dit nu aan het schrijven ben, ben ik ondertussen weer in de stad na een aantal keren bij verschillende familieleden en vrienden ben wezen “couchsurfen” komt er maar één ding bij mij naar boven:
“Waarom de een wat meer meemaakt en de ander wat minder en waarom gebeurt mij zoiets steeds weer? Geen idee, maar ik weet wel dat dit mijn leven is en dus ook niet kan wachten totdat mijn volgende reis gaat beginnen. Het leven is onvoorspelbaar en kan alle kanten op gaan. Dus ik wil er met volle tuigen van genieten.”
Eigenlijk ging het verkopen best snel afgelopen week. Een gezin dat ik hier in Australië ken, hadden namelijk interesse in mijn auto omdat er een derde kind aan zit te komen en een grotere auto nodig hadden. Dus ik heb de auto zo snel mogelijk naar garage gestuurd om een roadworthy te krijgen zodat de beslissing wat makkelijker voor ze was. Nadat hij afgekeurd was heb ik hem voor $200 laten maken en woensdag kreeg ik te horen dat ze hem wilde kopen voor het bedrag dat ik er graag voor wilde hebben. Hij zat wel wat onder de vraagprijs (omdat ik hem snel wilde verkopen) maar toch nog steeds een net bedrag en ik heb toch een tijd lang plezier van gehad. Om precies te zijn heb ik sinds begin november tot afgelopen woensdag 6644 km met de auto gereden. Dus het was zeker geen verkeerde beslissing geweest om de auto destijds te kopen. Normaal rijd ik dat in iets minder dan een jaar in Nederland… 
