Japanse cultuur en script

Wat zal ik deze keer allemaal gaan vertellen over Japan? Ik kan natuurlijk iets gaan vertellen wat ik meegemaakt hebt deze week of een berichtje schrijven over de cultuur, gewoontes, script en meer van die dingen van en over Japan. Eigenlijk vind ik het geen slecht idee omdat er in het voorgaande bericht een aantal vragen hierover gesteld zijn.

Waar zal ik eens gaan beginnen? Laten we bij het moeilijkste beginnen; de taal. Eigenlijk steekt de taal structureel goed in elkaar maar is voor een buitenstaander redelijk pittig om het onder de knie te krijgen. Vooral voor degene die het (latijnse) alfabet gewend zijn die afstammen van de oude Germaanse taal. Maar als je totaal nieuw bent voor een taal zoals een baby dan is Japans één van de makkelijkste talen om te begrijpen en heb je het dan ook snel onder de knie. Ik heb het dan natuurlijk alleen over de taal die je spreekt en niet het schrift wat eraan vast zit. Die overigens een paar honderd jaar later geïntroduceerd is en de tekens (kanji) zijn afgeleid van de Chinese tekens. Later hebben ze Hiragana en Katakana eraan toegevoegd om deze als basis te geven. Hieronder zie je een tabel met de Kana tekens.

In totaal zijn het 46 +46 tekens. Inmiddels ken ik ze bijna allemaal en over twee weken heb ik dan ook mijn 2e tentamen voor Katakana. Mijn eerste tentamen die ik vorige week gedaan heb (score 31/38 ) ging over Hiragana. Dat zijn tekens voor dagelijks gebruik en die zie je dan ook overal waar je ook komt wel ergens ziet. In principe kan je ook alles schrijven met Hiragana alleen is het erg onduidelijk omdat het nogal veel tekens zou bevatten hebben ze voor sommige woorden een kanji teken. Een mooi voorbeeld hiervan is: (let op je moet hiervoor de Japanse tekens hebben geïnstalleerd op je computer om het volgende te kunnen zien!) “わたし” dat kan je verkorten tot het kanji teken: “私”. Vertaald betekend dit “watashi” wat niks anders in het Nederlands is dan “ik“.

Misschien viel het je in de tabel al op dat er meerdere tekens dezelfde betekenis hebben. Dat hoort inderdaad zo. De eerste rij is namelijk Hiragana, de tweede rij is Katakana en eronder staat de vertaling naar Romaji (zo noemen ze het naar het vertalen naar het latijnse alfabet). De Katakana gedeelte gebruiken ze net als de Hiragana dagelijks alleen een keerzijde hieraan is dat ze het alleen gebruiken voor woorden die ze uit het buitenland hebben overgenomen zoals een iPod of namen zoals die van mij “Rick“, dat is in het Japans (Katakana) “リック”. En als je dat weer vertaald staat er “Rikku” en dat is in Japan weer een meisjesnaam…

Zo dat was eigenlijk wel weer genoeg over de taal. Het is behoorlijk complex en dat is niet alleen met de script zelf maar ook met de woorden. Ze zijn beduidend langer dan de woorden die je gewend bent en de opbouw is ook totaal anders. Alleen ik zie wel dat er steeds meer vooruitgang erin zit. Ik vertaal de tekens bijna niet meer naar Romanji en begin het dus ook als echt woord te lezen zoals je gewend bent met het alfabet. Maar laten we het hier bij houden en naar het volgende onderwerp gaan en dat is de cultuur die ze hierop naleven. Zoals ik al een keer eerder in een bericht vermeldde was dat dat de auto’s nogal high-tech zijn. Niet alleen hebben ze erg veel snufjes in de auto’s, maar het is ook een symbool om je buurman af te troeven om de dikste wagen te hebben en een high-tech boodschappenwagen voor vrouwlief zodat ze boodschapjes kan doen en de kinderen naar school kan brengen.

Nu verblijf ik bij een host familie die voor de Japanse begrippen het goed voor elkaar hebben. De man werkt full-full-time en is vice-president van een transport bedrijf, werkt 6 dagen in de week en komt zo tegen een uur of 10 á 11 elke dag thuis (en vertrekt tegen een uur of 9 in de morgen). De vrouw is gedoemd tot huisvrouw want dat hoort er eenmaal bij nadat je de 26 bent gepasseerd, getrouwd bent en kinderen hebt. Het is dan ook het strengste verboden om in de keuken te komen als man zijnde of zelfs ook maar één hand uit te steken voor de was. Eigenlijk is het dan ook niet zo heel erg gek dat een heel hoop gezinnen zowel de man als de vrouw minnaressen en minnaren erop over houden. Ze zien elkaar eigenlijk nooit.

Eigenlijk vind het nu wel genoeg voor de les van vandaag en hebben jullie goed opgelet (tenminste als je tot zover bent gekomen) dus wordt het nu tijd om een klein verhaaltje te vertellen dat wel de moeite waard is om te vermelden. En jullie hebben geluk want dit verhaaltje is vers van de pers, het is namelijk een paar uur geleden gebeurd. Want waar staat Muddle nou voor? Precies verhaaltjes… Laat ik dan maar snel beginnen. Een uur of wat geleden nadat ik klaar was met de les ben ik met een klasgenoot (die toevallig een Australier is) naar Meiji-jingumae afgereisd om daar het een en ander te bewonderen. Het een en ander was dan niks anders dan shoppen. Daarbij schijnt de plek ook nog eens één van de duurste buurten te zijn van Tokyo. Nadat we een aantal winkels bezocht te hebben en ik een zeer trendy petje gekocht heb liep ik naar buiten toe om de volgende winkel te bezoeken.

Op een gegeven moment komt er een meisje of vrouw (leeftijden moet je hier niet raden omdat ze uiteindelijk veel ouder blijken te zijn dan ze werkelijk zijn, de vrouwen dan in ieder geval) op me af. Naja niet op mij maar op de Australier, hij lijkt namelijk op een Aziaat en ze dacht dan ook dat hij een Japanner was. Ze begon dan ook meteen een heel verhaal op te hangen en na 5 minuten zegt hij droog: “I’m sorry do you speak English?“. Want beide kunnen wel een beetje Japans inmiddels maar niet voldoende om een gesprek te volgen of zelfs aan te gaan. Nou ze sprak wel een beetje Engels dus vroeg ze of ik model was en of ik zin had voor een mode-blad model wilde staan. Daarbij grapte de Australiër dat ik al een model was en ze geloofde het meteen en dacht ook dat hij mijn manager was en begon allerlei vragen te stellen aan hem. Uiteraard wist hij niks en ging ze het aan mij vragen. Niet dat ik interesse had in dat werk (wat ik overigens ook niet kan doen omdat ik niet legaal hier kan werken). Maar in ging erop in, want wie weet wat voor’n nieuw verhaal dat opleverd voor Muddle. Ze heeft dan ook mijn telefoonnummer, mail en al dat soort dingen genoteerd en belt me dan ook van de week op.

Dit zal vast een staartje hebben, dus wie weet zal een van mijn volgende berichten hierover gaan. Ik zie trouwens dat ik weer iets teveel aan het typen ben dus ik zal het maar weer eens netjes afronden. Heb ook niks kunnen vertellen over de mode, dus die zal ik later in een nieuw verhaaltje vertellen. Zal in ieder geval deze foto van de vrouwenmode alvast onthullen als sneak-preview.

Het fotoboek is dan ook minimaal gevuld deze keer, maar zal de volgende keer weer wat meer online zetten.