januari 2009 - Muddle

Special: Vrouwen in Australië

Het is iets in het leven waar we allemaal mee te maken hebben, of je bent er één of je kent ze in je familie- en vriendenkring. Vrouwen. En waarom ik er een special over schrijf? Geen idee misschien is het leuk om het later nog eens een keer terug te lezen of omdat ze zoals in de meeste muzieknummers erover gaan, dus waarom geen special hierover?

Zoals jullie weten is het tijd om afscheid te nemen van mijn (vakantie)vriendinnetje in Australië en door te gaan met de rest wat nog te komen staat met mijn reis. Het is eigenlijk ook allemaal heel raar gegaan omdat ik eigenlijk niks wilde met een meisje beginnen in Australië omdat ik wist dat afscheid toch altijd vervelend is in welke manier dan ook. Maar het is toch gebeurd en ook al wilde ik het in het begin niet, ik ben toch blij dat het gebeurd is.

Ik zal dan ook van begin tot eind vertellen hoe alles in elkaar stak. Begin november kwam ik in contact met Saeko Aoki (青木佐恵子) bij een wwoof adres en het is niet zoals de meeste verhalen dat het meteen bats boem was. Nee het was juist het tegenover gestelde, er was dan ook helemaal geen of nauwelijks contact. Ze was in het begin altijd samen met een vriendin en het groeide dan ook langzaam aan. En ik begon pas later er achter te komen dat ze erg geïnteresseerd in mij was. Dat was ook na een week of wat toen ik samen met haar en de vriendin ergens gingen drinken. Doordat het alcohol nogal rijkelijk vloeide werden er nogal wat persoonlijke vragen aan mij gesteld zoals; op wat voorn vrouwen ik val en of ik Japanse meisjes leuk vind… Ik wist toen ook meteen dat ze interesse in mij had. Alleen hield ik de boot af door tegen haar te zeggen dat ik niet verliefd op haar wilde worden. Even zag ik een kleine teleurstelling in haar ogen, maar snel daarna kwam ze met het antwoord dat het niet zou gebeuren.

Eigenlijk was ik dus wel blij met het antwoord. Alleen waar ik na een tijdje achter ben gekomen is dat Japanners 100% ergens voor gaan en ik denk in het speciaal als het gaat om relaties. Het gevoel dat ze had voor mij werd sterker en sterker naarmate ze mij meer zag. En omdat Japanners pas (echt) loskomen zodra ze wat gedronken hadden, gebeurde na een paar keer samen te hebben gedronken dat ze op een gegeven moment ze zo erg aan het flirten was dat het eigenlijk mijn gedachte veranderd had en ze mij in haar greep te pakken had.

Het is dan ook ongelofelijk dat ze zo door had gezet, de meesten zouden al na een tijdje het erbij neer hebben gelegd. Want vanaf de dag dat ze mij te pakken had, heb ik een aantal keren gezegd dat ik er mee wilde stoppen voordat het te laat was en verliefd op haar werd. Op een gegeven moment liet haar ook een nummer horen van Beyoncé over Broken-Hearted Girl en dat ik niet hetzelfde wilde zoals de tekst in het nummer, natuurlijk ben ik dan geen vrouw, maar je snapt het principe. En weer kreeg ik te horen dat het niet zou gebeuren, maar het was al te laat…

…

I don’t wanna be without you babe
I don’t want a broken heart
Don’t wanna to take breath without you babe
I don’t want to play that part
I know that I love you but let me just say
I don’t wanna love you in no kinder way, no no
I don’t want a broken heart
I don’t want to play the broken-hearted girl
No broken-hearted girl
I’m no broken-hearted girl

…

Door het gevoel weg te krijgen ben ik de eerste twee weken van januari (na toch wel een maand samen met haar geweest te zijn) uit de state Victoria vertrokken om daar een tijdje samen te reizen met een Nederlandse zodat ik de focus weer kon leggen op reizen waar ik eigenlijk voor gekomen was. Uiteindelijk begreep ik dat het niet de oplossing was om weg te rennen en beloofde dus ook om terug te komen en samen te gaan reizen in Tasmanië wat ik de laatste twee weken dus gedaan heb en samen met haar ben gebleven tot afgelopen woensdag. Op het moment zit ze in Perth om daar de laatste dingen af te handelen (zoals de (huur)telefoon af te leveren) en de laatste stad in Australië te gaan bekijken voordat ze terug gaat niet Japan wat volgende week vrijdag zal gaan gebeuren.

Het was eigenlijk de bedoeling dat we samen nog naar Alice Springs zouden gaan maar daar was niet alleen de tijd te kort voor (omdat ze de 7e teruggaat), maar ook omdat ik het hartverscheurende afscheid niet aan zou kunnen als ik haar op het vliegveld moest afzetten. Alleen ontkom je niet aan het afscheid en afgelopen woensdag was het ook wel erg moeilijk om haar los te laten en het afscheid was dan toch nog wel Hollywood-achtig…

Wat ik hieraan heb over gehouden is dat ik toch nog verliefd ben geworden en nu met een gebroken hartje zit en tijdje zal gaan duren voordat ik over haar heen ben. Maar ben wel blij dat het gebeurd is en dat heb ik dan ook tegen haar verteld en ze waardeerde het dan ook heel erg dat ik toch nog voor haar gekozen had…

Nu vraag je natuurlijk af waarom vrouwen (in meervoud dus) in de titel staat en dat is dat er in de tussentijd nog een aantal meisje/vrouwen ook geïnteresseerd in mij waren zoals het Duitse meisje tijdens Nieuwjaar (die daarna nog contact met mij opgezocht had via vrienden) of het Australische/Nederlandse meisje dat mij tijdens een feestje probeerde te kussen of het Indische meisje dat (net als de meeste Japanse vrouwen) onder de indruk waren van mijn blonde haren en blauwe ogen en nogal aanhankelijk was. Geen van allen hadden de wilskracht en de geweldige persoonlijk die Saeko heeft en ben dan ook blij dat ik voor haar gekozen heb en niet van het pad af ben gegaan. Zal haar dan ook erg gaan missen maar één ding is zeker, ik heb er mooie herinneringen aan over gehouden en dat is wat het leven mooier maakt!

Note: Het is trouwens niet mogelijk om een berichtje achter te laten op deze special omdat ik niet op reacties zit te wachten en de eer aan mezelf wil houden.

Welk patroon?

Iedereen vraagt zich vroeg of laat weleens af of hij of zij wel de juiste keuze in het leven gemaakt heeft of je het misschien in het verleden anders had willen doen. Ikzelf denk dat elke keuze die gemaakt is, de juiste is. Voor de omgeving kan het helaas weleens anders uitvallen, alleen de keuzes die gemaakt zijn, maakt wel de persoon hoe hij of zij op dat moment is.

In het begin waren er dan ook een hoop verbaasd dat ik zo’n verre reis ging maken en dat ook nog eens voor een langere periode. Zelf was ik in het begin nogal nerveus over alleen reizen en of ik het zoiets wel alleen aankon. Ik denk als je ooit wilt gaan reizen en voor een langere periode dat je zeker moet gaan. Je komt namelijk altijd wel andere reizigers tegen. Zo heb ik de afgelopen tijd met Duitsers, Japanners, Fransen en met een Nederlandse gereisd. Samen reizen heeft natuurlijk zijn voordeel, zoals dat je met gezelschap bent en alles in kosten kan delen. Alleen het heeft ook een grote nadeel en dat is dat de culturen erg verschillen. En zo dacht ik ook dat als ik met een Nederlandse zou reizen dat het probleem opgelost zou worden, maar ook daar zit een groot verschil in doen en laten. Je ziet iemand namelijk voor 24 uur per dag en dat 7 dagen in de week, tenminste als je dat volhoudt met de persoon…

Dat is denk ook een beetje de nadeel aan deze reis, er is niet echt een ‘buddy’ die je van thuis kent waar je mee kan reizen. Aan de andere kant zou het ook mis kunnen lopen omdat je net als met de anderen 24 uur per dag ziet. Daar komt ook nog eens bij dat mijn (vakantie)vriendinnetje, ik zal daarbij ook even de naam en gegevens vrijgeven voor de nieuwsgierigen onder ons ( ) ; Saeko (21 jaar oud en is Japans) binnenkort teruggaat naar Japan (en ook die cultuur wil ik meer met mijn eigen ook zien in de toekomst omdat die zoveel anders is dan onze westerse). Dus eigenlijk wil ik mijn patroon zoals ik het noem gaan veranderen. Het is nu namelijk de bedoeling om binnenkort mijn auto te verkopen en met een beetje geluk aan het eind van februari naar Nieuw Zeeland te vertrekken om daar een maandje of 2 te verblijven. Wat ik daarna ga doen is hoogst waarschijnlijk terugkeren naar Nederland. Ik heb hier de afgelopen maanden erg naar mijn zin gehad en ik denk ook dat ik alles gedaan heb wat Australië mij te bieden heeft. Reizen waardeer ik nu ook meer dan ooit en ik wil dan ook zeker in de toekomst meer landen gaan bezichtigen en als het kan weer voor een langere periode ervan tussen te gaan. Als het goed is ga ik in de zomer dan ook in Spanje naar de bull-running festival (tenminste als de gelegenheid er is) en verblijf ik een tijdje in Frankrijk (vlakbij de grens van Spanje) bij een Franse die ik een tijd geleden heb ontmoet. Wat zeker is, dat ik nog een keer terug wil keren in Australië want net als Tasmanië –waar ik nu maar eens over ga hebben want anders raak jullie aandacht waarschijnlijk kwijt of misschien heb ik dat al gedaan — is het een prachtig stukje natuur en cultuur om van dichtbij mee te maken.

De tweede helft van Tasmanië was eerlijk gezegd iets minder dan de eerste helft. Mijn route was met de klok mee, dus van noord (midden), oost, zuid, west. De oostkust was dan ook qua bezienswaarderigheden ook een stuk aantrekkelijker dan de westkust. Het noorden en zuiden is meer gericht op steden, dus dat is meer van hetzelfde.

Eigenlijk heb ik dan ook niet zo heel veel te vertellen over de westkust behalve dat er toch wel twee plekken zijn om te vermelden en de eerste is Queenstown waar ik twee dagen ben geweest. Als je daar aankomt kom je regelrecht in een vallei terecht. Het dorp is dan ook omsingeld met bergen en het uitzicht is dan ook echt prachtig als je over het dorp heenkijkt. Maar omdat het in de westkust ligt zoals ik zei was het uitzicht dan ook echt het enige wat leuk was aan Queenstown. Het dorp lijkt wel zo’n verlaten goudstadje dat je kent van Western films. Het eerste wat je dan ook te horen krijgt als je een supermarkt binnenloopt dat ze je van harte welkom heten en of je er wilt komen wonen omdat ze de inwoners wel kunnen gebruiken.

De laatste dag in Tasmanië was ook niet echt om naar huis te schrijven, want ik werd ziek tijdens de laatste avond en het werd tijdens de zeevaart alleen maar erger. Het was namelijk stormachtig en ik werd misselijk en mijn maag ging na tijdje keren. Hé bah Rick kan je dat niet voor je laten? Jaja ik zal niet verder in details gaan! Na een paar dagen was ik dan ook weer de oude.

Er is wel een plek wat zeker de moeite waard was om te zien in de westkust en dat was The Cape. Dat is een uitzicht op hoger gelegen stuk dat je de gelegenheid geeft om de velden en stranden (inclusief oceaan) te bekijken. En dat was zeker wel de moeite waard om te bekijken, want zoals je op de foto’s kan zien was het echt prachtig!

Nu is het tijd om een koper te vinden voor mijn auto en als ik nog tijd over heb dan ga ik nog even naar het midden/noorden van Australië om daar de bekende rotsen te bekijken. Als ik niks spannends mee maak deze week zal ik deze invullen met de Blue Mountains en Canberra want daar heb ik nog een aantal foto’s van liggen en daar kan ik zeker nog wat over vertellen want op één van de foto’s sta ik gekleed als een Australische generaal en piloot van de tweede wereld oorlog…

Beyond Thunderdome for 100%

Weten jullie nog dat ik in het begin had over “Road Warrior failure”? Ondertussen denk ik dat ik deel I en II van de Mad Max films voorbij ben en ondertussen bij deel III zit. Het is gewoon niet te geloven hoeveel kilometers ik wel niet afgelegd heb en een hoop uurtjes achter het stuur zit/zat de laatste twee weken.

Zo ben ik vanaf Victoria naar New South Wales (+/- 900 km) afgereisd en heb ik daar een aantal dagen doorgebracht door verschillende dorpen/steden te bezichtigen zoals Boorowa en Canberra. Ik moet helaas ook nog verschillende verhaaltjes jullie nog even tegoed houden omdat ik laatst de Blue Mountains ben vergeten te vermelden (inclusief de foto’s) en Canberra houden jullie ook nog even tegoed voor de volgende keer. Het zit namelijk zo, ik ben vanaf New South Wales terug afgereisd naar Victoria, maar voordat je begint van is het daar zo geweldig? Neen, nou misschien wel een erg leuke state, maar het komt omdat ik vanaf Port Melbourne naar Tasmanië ben gegaan om daar de natuur en cultuur op te snuiven.

Er zijn verschillende mogelijkheden om in Tasmanië te komen en dat is per vliegtuig of met de ferry. Omdat ik een auto heb, valt het vliegtuig eigenlijk meteen al af of ik moet met een vrachtvliegtuig gaan, maar dat valt denk ik net iets buiten mijn reisbudget. Vandaar dat ik dus de ferry gepakt heb. Nadeel hieraan is wel dat het stukken duurder is dan met het vliegtuig te gaan en de ferry doet er zo’n 11 uur om er te komen. Alleen het grote voordeel hieraan is dat je de oceaan kan bewonderen, inclusief de zonsondergang en zonsopgang op zee. Uiteraard is het hartstikke handig om je eigen auto bij de hand te hebben in Tasmanië omdat zoals je hierboven kan lezen, is dat ik nogal veel achter het stuur heb gezeten. In Tasmanië is het niet veel anders… het is veel reizen, maar door het vele reizen zie je wel een hoop van het kleine (bijna net zo groot als Nederland, dus klein? Misschien qua Australische begrippen wel) eiland. Alleen is het wel wennen dat de dorpen hier erg klein zijn. De populatie is gemiddeld zo’n 700 inwoners met als grootste ‘stad’ 200.000 inwoners en als je dat vergelijkt met Nederland dan kan je wel zeggen dat Nederland overbevolkt is met 17 miljoen mensen. In Tasmanië wonen namelijk iets van 500.000 mensen. En doordat het zo klein qua inwoners is, kan je ook bijna nergens tanken. Zo kwam ik van de week bijna zonder benzine te staan omdat er binnen een straal van 200 km geen tankstation te bekennen was (ook geen dorpen trouwens)! Ook de wegen zijn erg smal, ik vond het in de andere states al smal, maar Tasmanië slaat echt alles, je hoeft maar een verkeerde beweging te maken met je stuur en ligt in de berm of in de vallei. Dat is eigenlijk ook wel jammer omdat je bijna nergens kan stoppen om even een foto van het uitzicht te maken omdat het gewoonweg niet kan…

Wat mij meteen opviel aan Tasmanië is dat het een stuk groener en kouder is dan de rest van Australië. En dat is zeker een lust voor je oog. Niet alleen het groene is prachtig om te aanschouwen maar ook de stranden, nationale parken en meren zijn prachtig om te aanschouwen. Van de week was ik bij één van de mooiste stranden van Australië, namelijk Wineglass Bay. Als je daar namelijk aankomt (kan alleen via een wandeling van 1,5 uur of aanmeren met een boot) dan zie je een strand dat gevuld is met wit zand en een blauwe zee waar je nog naar tot aan de bodem aan kijken… Helaas was het nogal koud om er (lang) in te zwemmen, dus ik heb mijn sufboard niet kunnen gebruiken, maar voor de liefhebbers heb ik wel wat foto’s in het fotoboek staan met Rick als surfdude.

Er zit ook veel variatie in de natuur hier. De bossen zijn namelijk steeds weer gevuld met verschillende typen bomen. Ik denk ook dat Tasmanië een mix is van de verschillende states in Australië. De meren zijn ook echt prachtig om te aanschouwen. Deze komen ineens ergens tevoorschijn en er zijn altijd wel vissers te bekennen bij de meren. Het is dan ook niet voor niets een vakantie state zoals ze het zelf noemen. Een hoop Australiërs (of andere toeristen) gaan naar Tasmanië toe om er te kamperen (en vissen) of om de natuur te bezichtigen door de hoogstaande natuurparken te bezoeken.

Misschien moet ik ook maar eens gaan twijfelen of Phillip Island of het plaatsje (Boorowa) waar ik de vorige keer ben geweest als farmboy als favoriet aan moet wijzen. Ik denk dat ik maar voortaan mijn mond maar ga houden over mijn favoriete plek, want er komen er steeds meer bij. Dus of deze state de moeite waard is om de rest van je pensioen te genieten van het leven? Zeker weten van wel, ach nu doe ik het toch. Drie plekken, welke is dan meest memorabele plek? Zucht… ik kan niet kiezen, dus laten we het maar houden op deze drie plekken (tot zover).

Op het moment zit ik midden in de bergen (tenminste als ik het verhaaltje ergens kan uploaden omdat ik al een aantal dagen hier geen telefoon of internet verkeer kan ontvangen of versturen). Alleen omdat ik nu weer ietsjes teveel aan het typen ben, zal ik de rest van Tasmanië voor de volgende keer bewaren en ja ik beloof… eehm ik probeer de volgende keer er echt over te schrijven!

Farmboy all the way!

Laatst zei ik toch dat ik Philip Island als ik naar Australië zou verhuizen dat Philip Island de meest geschikte locatie daarvoor is? Nou ik denk ik dat ik maar op terugkom. Het leven op het strand is natuurlijk geweldig, maar een uitzicht op een flinke lap grond doet mijn hart ook sneller laten kloppen!

Deze week was ik niet verbazingwekkend nog steeds in het de state New South Wales (het weer is echt warm hier en ja ik weet het, de ene keer is het te regenachtig en nu te warm, maar goed het was dan ook 40 graden hoor ). Want Victoria is toch wel een beetje mijn state geworden. Het heeft namelijk nog genoeg plekken die ik graag wil zien. Alleen ik moet natuurlijk ook wat van de andere states bekijken/bezichtigen voordat ik terug naar Nederland ga… Zucht, had ik maar onbeperkt de tijd en was ik maar steenrijk, dan wist ik het wel…

Rick kunnen we nu niet naar het verhaal gaan, want volgens de titel zie ik iets over het boerenleven? Dat klopt inderdaad, ik zal maar eens gaan beginnen! De afgelopen week heb ik op 2 verschillende boerderijen gezeten en mijn ogen uitgekeken hoe ver het landschap wel niet was en dat ook nog eens bij de grond van de boerderij hoort. Als je zo’n plak grond in Nederland zou hebben, dan zou de overheid het in beslag nemen en volbouwen met nieuwe steden zodat de bevolking weer wat meer ruimte zou hebben.

Niet alleen heb ik genoten van het prachtige uitzicht (waar ik trouwens avonden doorgebracht heb door erbij gaan te zitten en kijken, door ’s avonds af en toe een uurtje in het gras te gaan zitten en kijken hoe de natuur zijn werk doet en geluid in mijn opnam zonder ook maar één voertuig te horen) maar ook het werk op de farm zelf is erg leuk om te doen. De eerste dag was ik namelijk een veedrijver, die op een crossmotor achter de koeien aan zat om deze naar de basis te brengen om ze een injectie te geven tegen een aantal ziektes. Eigenlijk kan je wel zeggen dat het een jongensdroom is die uitkomt. Lekker crossen door weilanden en vee drijven op een moderne manier. Want zeg nou zelf, zit je liever op een paard achter de koeien aan rijdt je liever rondjes in de weilanden op een crossmotor? Moet er ook nog even bij vermelden dat ik niet echt geschikt ben als boer zijnde, ze lieten mij namelijk ook een injectie zetten en pas na 5x lukte het. Niet echt een natuurtalent zou je zeggen…

De tweede dag was het principe eigenlijk hetzelfde (alleen drijven met schapen), maar dan werd het werk gedaan door schaapshonden. Dat was ook echt geweldig om te zien. De schaapshonden luisteren aandachtig naar elk commando van zijn of haar baasje en voeren deze dan ook in de puntjes uit! Je ziet zoiets weleens op TV, maar in het echt is het toch wel wat anders en leuker om te zien.

Wat ook erg leuk is om te vermelden, is de plek waar ik verbleef echt super was. De mensen zijn in de 80 maar nog steeds actief bezig op het land. Denk ook dat het erg belangrijk voor ze is omdat ze hun eigen bezig houden wat uiteindelijk weer verjongend werkt. Je zou ook verwachten dat ze naar hun leeftijd zouden gedragen, maar als je niet beter wist dan zou je ze in de 50 schatten. Het was dan ook erg gezellig en de mensen waren erg lief voor mij. Ben ze dan ook niet alleen erg dankbaar voor het plezierige verblijf maar ook de ervaring die ze mij hebben gegeven over het boerderij leven in Australië, want dat is toch wel anders dan die van Nederland denk ik zo… En als ik ‘werk’ (het is meer gezelschap houden dan werk) zocht in de tijd dat ik in Australië verblijf dan kan ik altijd bij ze terecht. Wat een lieve mensen toch nietwaar?

Bij de andere boerderij waar ik verbleef was de dochter van de 80 jarige vrouw en het gezin van 4 kinderen. Deze hadden een uitgestrekte wijngaarde (wat de andere boerderij ook had, maar dan in een kleiner formaat) waarbij ze rode en witte druiven kweken voor export (naar Nederland?). En deze boerderij had een nog groter stuk land in hun bezit. Ik denk dat je niet zonder benzine wilt komen te staan met je auto of brommer want dan zal je toch een eindje moeten gaan lopen om eruit te komen.

Het gezin was ook erg aardig tegen mij en gaven me zelfs de kamer van de jongen uit het gezin en hij moest dan bij zijn zus gaan slapen. En net als bij de ouders van het echtpaar kon ik altijd terugkomen wanneer ik wil. De gastvrijheid van de Australiërs is echt gewoon geweldig en erg lief. Eigenlijk zou Nederland hierin moeten veranderen. Of in ieder geval ik denk dat ik erg veranderd zal zijn als ik terugkom in Nederland. Australië is het land waar ik zeker nog een keer terug zal keren voor een (langere) periode, het heeft mijn hart in verschillende manieren gestolen dat kan ik je alvast vertellen ook al zit ik hier nog maar iets van 2,5 maand…

Wat staat er eigenlijk voor de rest op de planning? Op het moment zit ik in Canberra en morgen ga ik dan ook de nation capital verkennen en kijken in hoeverre het te vergelijken is met Melbourne en Sydney.